O kadar kimseye ihtiyacım yok ki, bu yüzden aşıklarım artıyor. Çünkü onlara ihtiyacım yok, çünkü bağlanmaya ihtiyacım yok, dahası istesem de bağlanamıyorum artık. Bu bir hastalık mı yoksa özgürlük müdür bilemiyorum. Ama iki ruhtan bir ruh çıkarmaya çalışmak için gönüllü olamıyorum. Beni ben yapan şeylere direnç gösteren her ne varsa onlardan uzak duruyorum. Bunu bilinçli de yapmıyorum işin aslı. Sadece kendim olmak istiyorum. Bir kadını malım gibi görmek istemiyorum. Aynı şekilde birinin malı olmak istemiyorum. Başkalarının benim hakkımdaki duygularının sorumluluğu altında ezilmek istemiyorum. Onların duygularını tatmin etmek istemiyorum. Bunu yapmaya çalışırken iki farklı hayatı talan etmek istemiyorum.
Biliyorum ki başkalarını severken bile aslında aradığım şey kendim. Ben bu hayatta bilgeliği ve kendimi arıyorum aslında. Başkalarına aşık olmamız, dolaylı bir kendimizi arayış. Ya ben duygularımı yitirdim ya da aklım fena halde başımda! Kimseyi incitmek isteyecek bir yapım yok aslında sadece kendimi o kadar seviyorum ve bu konuda o kadar bencilim ki bütün gerçekleri tüm çıplaklığıyla görebildiğimi düşünüyorum.
Beni bir kadına bağımlı yapacak bir şey, beni ben yapan milyonlarca şeyi tehtid altında bırakıyor. O kadar ihtiyacım yok ki o kadına bu yüzden bana deli gibi aşık olabilir. O kadar ihtiyacım yok ki ona.. Ben de onu sevebilirim fakat onun öğrendiği sevgi modelleri dışında ve o bu durumu büyük bir hakaret olarak alıgılayabilir. Aslında her şey kavramları nasıl tanımladığımızla ilgili. Ben öğrenilmiş sevgi kalıplarında sevmek istemiyorum sizi. Hiçbirinize bize öğrettikleri modelleriyle aşk büyütmek istemiyorum. Bana birini nasıl sevmem gerektiğini söylemeyin. Yapmayın bunu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder