bilmiyorsun

bilmiyorsun nasıl sevmeli insan

nasıl sevmemeyi öğretirsin kırmışsan

cilalı cümlelerle toparladığım koca aşkı

birkaç cümleye sığdırmışsan

bilmiyorsun nasıl severim ebediyatı

istemsizce gözlerinden sonsuzluğa varmışsam.

duymuyorsun bahçedeki yaprak seslerini

ellerini bırakmıyorsun karanlığın

susmuşsan bir ceviz ağcı kadar uzun

ve dönmüşse deliye ruhun

bilmiyorsun nasıl sevilir, yalnızlığın
nasıl bir aşk bu ortasında uykumuzun...

kendin kalabilme mesafesinde bir aşk
vaadetmiyorsun ki ikimize de..

birbirimizden çalalım istiyorsun
şu koca çınarın kökleri kurusun..
hadi oldu, başarablidik diyelim
iki hayat bir kalıba girelim..
fakat ben;
iki ruhtan bir ruh çıkarmaya çalışacak kadar
o kadar tasarruflu yaşamaya

gönüllü değilim, sevgilim...