Depresif Depreşimler

Önce fonda şu yorumlamaya çalıştığım şarkıyı açalım.


artikaffetmemseni by user206086
Yorgunum.
Kırgın olabilecek kadar şımarmaya hakkım yok hayata ama yorgunum biraz. Geceleri bedenimi yatağa yatırdığımda, zihnim uykuya dalmamak için büyük bir çaba sarf ediyor. Uzak bir kentte başka bir hayat düşlüyorum. Yakın bir kent de olurdu...

Kalın perdeleri ardında yaşıyorum bir öğrenci evinin. Geçici bir hayat gibi... Şimdilik böyle işte her şey ve bir gün çok daha iyi olacak umudu ile. Her şeye rağmen bizi yaşatan da bu zaten.

Ama kendi hayatımı yaratmaya çalışırken, bütün değişkenleri ile başka hayatlar içinde büründüğüm ya da bürünmeye mecbur bırakıldığım bu kılık kıyafet ruhumu tatmin etmiyor. Bedenim asla tatmin olmaz bu hayat formunda, bunun bilincindeyim. Bunun imkanı yok fakat ruhum tatmin olabilir. En azından bunu başarabilirim... Ama gel gör ki, başka bir hayatın içinde başkalarının kafa ağrısında ruhuma acı çektirmekteyim.

Başka bir kent çözemez bu sorunu. Soyutlanmak bir nebze çözebilir fakat kendimle yaşayabilsem de insanın insana olan ihtiyacının gerçekçiliği içinde büyüdüm. Aile bağlarım ve az da olsa iyi dostluklarım var. Soğuk görünen zor ısınan felsefenin içine sıçmış bir adamım. Bilmek beni hiç özgürleştirmedi oysa...

Her şeyi kendimizi özgür kılmak için yaparken bu hayatta, her eylemimizle kendimizi nasıl başka şeylere bağımlı kılmışız gördükçe hayret ediyorum. Ruhlarımızın asıl acı dolu kaynağı bu işte... Evrenle bütünleşememenin verdiği acı. İnsanların fotoğrafın tümünü görememeleri yüzünden eksi yüklü enerjileri birbirlerine aktarmaları sonucu oluşan negatif dünyada pozitif kalmaya çalışan ruhumu ölene kadar sevmeye çalışıyorum. Başarabilirim. Bütün deneyimler zaten bizim için değil mi? Bütün deneyimleri alıgılayış şeklimiz tümüyle öğrenilmiş düşünce kalıplarından yola çıkarak meydana gelmediler mi?

İyi ve kötü içinde, her nefeste sona yaklaşırken ki sonsuzluk özlemimiz bizi anlamlandırmaya çalışıyor. Bu yüzden bütün acılar katlanılır kılınıyor. Ve bu yüzden hala güzel bir dünyaya inancımız var, her ne kadar aradığımız şey dünya dışı güzel bir boyut olsa da.

Ve bütün diğer ruhlar sonsuzu kucaklamak için bu doğal döngü içinde iyiye ve kötüye bulaştılar. Sadece o kadar az bilip o kadar az anladılar ki kendilerini. Bu yüzden kendileri dışında aradıkları şeyler hiç onların olamadı....